konsonat. Dekl. (3. Dekl.)

ōrātor ōrātōris  m

Georges, Ausführliches lateinisch-deutsches Handwörterbuch:

ōrātor, ōris, maskulin (ōro)

I)der Redner

A)der Sprecher einer Gesandtschaft, ein Gesandter mit mündlichen Aufträgens. Wagner Ter. heaut. prol. 11Cato fr.Cic.und andere

B)prägnant

a)der durch Kunst gebildete RednerCic.und andere

orator clarusCic.

orator illustrisCic.

orator LatinusCic.

orator magnusCic.

orator mediocrisCic.

orator optimusPlin.

orator probabilisCic.

orator summusCic.

orator tolerabilisCic.

orator vendibilisCic.

vorzugsweise von CiceroLact. 1, 9, 3

b)der Lehrer der BeredsamkeitEdict. Diocl. 7, 71

II)ein BittstellerPlaut. Poen. 358 und Stich. 494 (im Doppelsinn mit Nummer I, A)

Charlton T. Lewis, An Elementary Latin Dictionary:

ōrātor, ōris, masculine oro, a speaker, orator

tot summi oratoresCic.

oratorem celeriter complexi sumus, i.e. eloquenceCic.

An apologist

Oratorem esse voluit me, non prologumTer.

An ambassador, legate, negotiator

praemissus oratorSall.

oratoris modo mandata deferreCaes.

pacem petitum oratores mittereLiv.

mittor orator ad arcesOv.


Text based on data provided by Perseus Digital Library, with funding from The National Endowment for the Humanities. Original version available for viewing and download at http://www.perseus.tufts.edu