Scaena 1 Plaut. Aul. 40–78

Euclio · Staphyla

Eucl. 40Exi, ínquam. age exi. exeúndum herclé tibi hinc est foras,

circumspectatrix cum oculis emissiciis.

Staph. Nam cur me miseram verberas? Eucl. Ut misera sis

atque ut te dignam mala malam aetatem exigas.

Staph. Nam qua me nunc causa extrusisti ex aedibus?

Eucl. 45Tibi egó rationem reddam, stimulorum seges?

illuc regredere ab ostio. illuc sis vide,

ut incédit. at scin quo modo tibi res se habet?

si hercle hodie fustem cepero aut stimulum in manum,

testudineum istum tibi ego grandibo gradum.

Staph. 50Utinam me divi adaxint ad suspendium

potius quidem quam hoc pacto apud te serviam.

Eucl. At ut scelesta sola secum murmurat.

oculos hercle égo istos, improba, ecfodiam tibi,

ne me observare possis quid rerum geram.

55abscede etiam nunc – etiam nunc – etiam – ohe,

istic astato. si hercle tu ex istoc loco

digitum transvorsum aut unguem latum excesseris

aut si respexis, donicum ego te iussero,

continuo hercle ego te dedam discipulam cruci.

60scelestiorem me hac anu certo scio

vidisse numquam, nimisque ego hanc metuo male,

ne mi ex insidiis verba imprudenti duit

neu persentiscat aurum ubi est absconditum,

quae in occipitio quoque habet oculos pessima.

65nunc ibo ut visam sitne ita aurum ut condidi,

quod me sollicitat plurimis miserum modis. –

Staph. Noenum mecastor quid ego ero dicam meo

malae rei evenisse quamve insaniam,

queo comminisci; íta me miseram ad hunc modum

70decies die uno saepe extrudit aedibus.

nescio pol quae illunc hominem intemperiae tenent:

pervigilat noctes totas, tum autem interdius

quasi claudus sutor domi sedet totos dies.

neque iam quo pacto celem erilis filiae

75probrum, propinqua partitudo cui appetit,

queo comminisci; neque quicquam meliust mihi,

ut opinor, quam ex me ut unam faciam litteram

longam, meum laqueo collum quando obstrinxero.