21. Vulpis et draco Phaedr. 4, 21

Vulpes, cubile fodiens, dum terram eruit1

Agitque pluris altius cuniculos,

Pervenit ad draconis speluncam ultimam,

Custodiebat qui thesauros abditos.

Hunc simul aspexit: »Oro ut imprudentiae5

Des primum veniam; deinde si pulchre vides,

Quam non conveniens aurum sit vitae meae,

Respondeas clementer. Quem fructum capis

Hoc ex labore, quodve tantum est praemium

Ut careas somno et aevum in tenebris exigas?«10

»Nullum« inquit ille »verum hoc ab summo mihi

Iove attributum est.« »Ergo nec sumis tibi

Nec ulli donas quicquam?« »Sic fatis placet.«

»Nolo irascaris, libere si dixero:

Dis est iratis natus, qui est similis tibi.«15

Abiturus illuc, quo priores abierunt,

Quid mente caeca miserum torques spiritum?

Tibi dico, avare, gaudium heredis tui,

Qui ture superos, ipsum te fraudas cibo,

Qui tristis audis musicum citharae sonum,20

Quem tibiarum macerat iucunditas,

Obsoniorum pretia cui gemitum exprimunt,

Qui dum quadrantes aggeras patrimonio

Caelum fatigas sordido periurio,

Qui circumcidis omnem impensam funeri25

Libitina ne quid de tuo faciat lucri.