7. Lupus ad canem Phaedr. 3, 7

Quam dulcis sit libertas, breviter proloquar.1

Cani perpasto macie confectus lupus

Forte occucurrit. Dein salutati invicem

Ut restiterunt: »Unde sic, quaeso, nites?

Aut quo cibo fecisti tantum corporis?5

Ego, qui sum longe fortior, pereo fame.«

Canis simpliciter: »Eadem est condicio tibi,

Praestare domino si par officium potes.«

»Quod?« inquit ille. »Custos ut sis liminis,

A furibus tuearis et noctu domum.10

Affertur ultro panis; de mensa sua21

Dat ossa dominus; frusta iactat familia22

Et, quod fastidit quisque, pulmentarium.23

Sic sine labore venter impletur meus.24

* * *

* * * «

»Ego vero sum paratus: nunc patior nives11

Imbresque in silvis asperam vitam trahens:

Quanto est facilius mihi sub tecto vivere,

Et otiosum largo satiari cibo?«

»Veni ergo mecum.« Dum procedunt, aspicit15

Lupus a catena collum detritum cani.

»Unde hoc, amice?« »Nihil est.« »Dic sodes tamen.«

»Quia videor acer, alligant me interdiu,

Luce ut quiescam et vigilem, nox cum venerit:

Crepusculo solutus, qua visum est, vagor.«20

»Age, si quo abire est animus, est licentia?«25

»Non plane est« inquit. »Fruere, quae laudas, canis:

Regnare nolo, liber ut non sim mihi.«