8. Cervus ad boves Phaedr. 2, 8

Cervus nemorosis excitatus latibulis,1

Ut venatorum effugeret instantem necem,

Caeco timore proximam villam petit

Et opportuno se bovili condidit.

Hic bos latenti: »Quidnam voluisti tibi,5

Infelix, ultro qui ad necem cucurreris

Hominumque tecto spiritum commiseris?«

At ille supplex: »Vos modo« inquit »parcite;

Occasione rursus erumpam data.«

Spatium diei noctis excipiunt vices.10

Frondem bubulcus affert, nil ideo videt.

Eunt subinde et redeunt omnes rustici,

Nemo animadvertit: transit etiam vilicus,

Nec ille quicquam sentit. Tum gaudens ferus

Bubus quietis agere coepit gratias,15

Hospitium adverso quod praestiterint tempore.

Respondit unus: »Salvum te cupimus quidem;

Sed ille, qui oculos centum habet, si venerit,

Magno in periclo vita vertetur tua.«

Haec inter ipse dominus a cena redit20

Et quia corruptos viderat nuper boves,

Accedit ad praesepe: »Cur frondis parum est,

Stramenta desunt? Tollere haec aranea

Quantum est laboris?« Dum scrutatur singula,

Cervi quoque alta conspicatur cornua;25

Quem convocata iubet occidi familia

Praedamque tollit. Haec significat fabula

Dominum videre plurimum in rebus suis.