4. Aquila, feles et aper Phaedr. 2, 4

Aquila in sublimi quercu nidum fecerat;1

Feles cavernam nancta in media pepererat;

Sus nemoris cultrix fetum ad imam posuerat.

Tum fortuitum feles contubernium

Fraude et scelesta sic evertit malitia.5

Ad nidum scandit volucris: »Pernicies« ait

»Tibi paratur, forsan et miserae mihi;

Nam fodere terram quod vides cotidie

Aprum insidiosum, quercum vult evertere,

Ut nostram in plano facile progeniem opprimat.«10

Terrore offuso et perturbatis sensibus

Derepit ad cubile setosae suis:

»Magno« inquit »in periclo sunt nati tui;

Nam, simul exieris pastum cum tenero grege,

Aquila est parata rapere porcellos tibi.«15

Hunc quoque timore postquam complevit locum,

Dolosa tuto condidit sese cavo.

Inde evagata noctu suspenso pede,

Ubi esca se replevit et prolem suam,

Pavorem simulans prospicit toto die.20

Ruinam metuens aquila ramis desidet;

Aper rapinam vitans non prodit foras.

Quid multa? Inedia sunt consumpti cum suis

Felisque catulis largam praebuerunt dapem.

Quantum homo bilinguis saepe concinnet mali,25

Documentum habere stulta credulitas potest.