Marsyas. Pelops. Ov. met. 6, 382–411

Sic ubi nescio quis Lycia de gente virorum

rettulit exitium, satyri reminiscitur alter,

quem Tritoniaca Latous harundine victum

385adfecit poena. »Quid me mihi detrahis?« inquit:

»a! piget, a! non est« clamabat »tibia tanti!«

Clamanti cutis est summos direpta per artus,

nec quicquam nisi vulnus erat; cruor undique manat,

detectique patent nervi, trepidaeque sine ulla

390pelle micant venae; salientia viscera possis

et perlucentes numerare in pectore fibras.

Illum ruricolae, silvarum numina, fauni

et satyri fratres et tunc quoque carus Olympus

et nymphae flerunt, et quisquis montibus illis

395lanigerosque greges armentaque bucera pavit.

Fertilis inmaduit madefactaque terra caducas

concepit lacrimas ac venis perbibit imis;

quas ubi fecit aquam, vacuas emisit in auras.

Inde petens rapidum ripis declivibus aequor

400Marsya nomen habet, Phrygiae liquidissimus amnis.

Talibus extemplo redit ad praesentia dictis

vulgus et exstinctum cum stirpe Amphiona luget;

mater in invidia est: hanc tunc quoque dicitur unus

flesse Pelops umeroque, suas a pectore postquam

405deduxit vestes, ebur ostendisse sinistro.

Concolor hic umerus nascendi tempore dextro

corporeusque fuit; manibus mox caesa paternis

membra ferunt iunxisse deos, aliisque repertis,

qui locus est iuguli medius summique lacerti,

410defuit. Inpositum est non conparentis in usum

partis ebur, factoque Pelops fuit integer illo.