Agrestes Lycii. Ov. met. 6, 313–381

Tum vero cuncti manifestam numinis iram

femina virque timent cultuque inpensius omnes

315magna gemelliparae venerantur numina divae,

utque fit, a facto propiore priora renarrant.

E quibus unus ait: »Lyciae quoque fertilis agris

non inpune deam veteres sprevere coloni.

Res obscura quidem est ignobilitate virorum,

320mira tamen. Vidi praesens stagnumque locumque

prodigio notum; nam me iam grandior aevo

inpatiensque viae genitor deducere lectos

iusserat inde boves gentisque illius eunti

ipse ducem dederat; cum quo dum pascua lustro,

325ecce lacu medio sacrorum nigra favilla

ara vetus stabat tremulis circumdata cannis.

Restitit et pavido „faveas mihi“ murmure dixit

dux meus, et simili „faveas“ ego murmure dixi.

Naiadum Faunine foret tamen ara rogabam

330indigenaeve dei, cum talia rettulit hospes:

„Non hac, o iuvenis, montanum numen in ara est:

illa suam vocat hanc, cui quondam regia coniunx

orbem interdixit, quam vix erratica Delos

orantem accepit, tum cum levis insula nabat.

335Illic incumbens cum Palladis arbore palmae

edidit invita geminos Latona noverca.

Hinc quoque Iunonem fugisse puerpera fertur

inque suo portasse sinu, duo numina, natos.

Iamque Chimaeriferae, cum sol gravis ureret arva,

340finibus in Lyciae longo dea fessa labore

sidereo siccata sitim collegit ab aestu,

uberaque ebiberant avidi lactantia nati.

Forte lacum mediocris aquae prospexit in imis

vallibus; agrestes illic fruticosa legebant

345vimina cum iuncis gratamque paludibus ulvam.

Accessit positoque genu Titania terram

pressit, ut hauriret gelidos potura liquores.

Rustica turba vetat. Dea sic adfata vetantes:

›Quid prohibetis aquis? usus communis aquarum est.

350Nec solem proprium natura nec aera fecit

nec tenues undas: ad publica munera veni,

quae tamen ut detis, supplex peto. Non ego nostros

abluere hic artus lassataque membra parabam,

sed relevare sitim. Caret os umore loquentis

355et fauces arent, vixque est via vocis in illis.

Haustus aquae mihi nectar erit, vitamque fatebor

accepisse simul: vitam dederitis in unda.

Hi quoque vos moveant, qui nostro bracchia tendunt

parva sinu.‹ et casu tendebant bracchia nati.

360Quem non blanda deae potuissent verba movere?

Hi tamen orantem perstant prohibere minasque,

ni procul abscedat, conviciaque insuper addunt.

Nec satis est, ipsos etiam pedibusque manuque

turbavere lacus imoque e gurgite mollem

365huc illuc limum saltu movere maligno.

Distulit ira sitim; neque enim iam filia Coei

supplicat indignis nec dicere sustinet ultra

verba minora dea tollensque ad sidera palmas

›aeternum stagno‹ dixit ›vivatis in isto!‹

370Eveniunt optata deae: iuvat esse sub undis

et modo tota cava submergere membra palude,

nunc proferre caput, summo modo gurgite nare,

saepe super ripam stagni consistere, saepe

in gelidos resilire lacus; sed nunc quoque turpes

375litibus exercent linguas pulsoque pudore,

quamvis sint sub aqua, sub aqua maledicere temptant.

Vox quoque iam rauca est, inflataque colla tumescunt,

ipsaque dilatant patulos convicia rictus.

Terga caput tangunt, colla intercepta videntur,

380spina viret, venter, pars maxima corporis, albet,

limosoque novae saliunt in gurgite ranae.“«