101–134 Ov. ars 1

Primus sollicitos fecisti, Romule, ludos,

Cum iuvit viduos rapta Sabina viros.

Tunc neque marmoreo pendebant vela theatro,

Nec fuerant liquido pulpita rubra croco;

105Illic quas tulerant nemorosa Palatia, frondes

Simpliciter positae, scena sine arte fuit;

In gradibus sedit populus de caespite factis,

Qualibet hirsutas fronde tegente comas.

Respiciunt, oculisque notant sibi quisque puellam

110Quam velit, et tacito pectore multa movent.

Dumque, rudem praebente modum tibicine Tusco,

Ludius aequatam ter pede pulsat humum,

In medio plausu (plausus tunc arte carebant)

Rex populo praedae signa petita dedit.

115Protinus exiliunt, animum clamore fatentes,

Virginibus cupidas iniciuntque manus.

Ut fugiunt aquilas, timidissima turba, columbae,

Ut fugit invisos agna novella lupos:

Sic illae timuere viros sine more ruentes;

120Constitit in nulla qui fuit ante color.

Nam timor unus erat, facies non una timoris:

Pars laniat crines, pars sine mente sedet;

Altera maesta silet, frustra vocat altera matrem:

Haec queritur, stupet haec; haec manet, illa fugit;

125Ducuntur raptae, genialis praeda, puellae,

Et potuit multas ipse decere timor.

Siqua repugnarat nimium comitemque negabat,

Sublatam cupido vir tulit ipse sinu,

Atque ita »quid teneros lacrimis corrumpis ocellos?

130Quod matri pater est, hoc tibi« dixit »ero.«

Romule, militibus scisti dare commoda solus:

Haec mihi si dederis commoda, miles ero.

Scilicet ex illo sollemnia more theatra

Nunc quoque formosis insidiosa manent.