24 Cic. Verr. 2, 2, 58–60

58Volcatius idem apud te postea fuit, eques Romanus, tanta accepta ignominia; nam quid est turpius ingenuo, quid minus libero dignum quam in conventu maximo cogi a magistratu furtum reddere? qui si eo animo esset quo non modo eques Romanus, sed quivis liber debet esse, aspicere te postea non potuisset; inimicus, hostis esset tanta contumelia accepta, nisi tecum tumtecum tum Opq: tecum vulg. conlusisset et tuae potius existimationi servisset quam suae. Qui quam tibi amicus non modo tumtum codd.: tam diu Muell. fuerit quam diu tecum in provincia fuit, verum etiam nunc sit cum iam a ceteris amicis relictus es, et tu intellegis et nos existimare possumus. AnAd O: fortasse At? hoc solum argumentum est nihil isto imprudente factum, quod Volcatius ei non succensuit? quod iste neque in Volcatium nequeneque … neque Oq: nec … neque pr: nec … nec b edd. in Bidinos animadvertitanimum advertit p? 59Est magnum argumentum, verum illud maximum, quod illis ipsis Bidinis, quibus isteiste Muell.: ipse cO: om. V rell. iratus esse debuit, a quibus comperit, quod iure agere cum Epicrate nihil possent, etiamsi adesset, idcirco suum decretum pecunia esse temptatum: iisis V: his vulg., inquam, ipsis non modo illam hereditatem quae Epicrati venerat, sed, ut in Heraclio Syracusano, item in hoc, – paulo etiam atrocius, quod Epicrates appellatus omnino non erat, – bona patria fortunasque eius Bidinis tradidit. Ostendit enim novo modo, si quis quid dede V: om. pb rell.: ab vulg. absente peteret, sese om. V auditurum. Adeunt Bidini, petunt hereditatem; procuratores postulant ut se ad leges suas reiciat aut ex lege Rupilia dicamdicam V p al.: litem O1: legem bδ scribi iubeat. Adversarii non audebant contra dicere: exitus nullus reperiebatur. Insimulant hominem fraudandi causa discessisse; postulant ut bona possidere iubeatiubeat VcO1: liceat p rell.. 60Debebat Epicrates nummum nullumnullum om. V: nullum nummum b al. nemini; amici, si quis quid peteret, iudicio se passuros, iudicatum solvi satis daturos esse dicebant.