40 Cic. Verr. 2, 1, 103–104

103Verum ad illam iam veniamus praeclaram praeturamhabet p in mg. hinc incipit de praetura urbana: D2 admissa in practura urbana, tertia pars divisionis, criminaque ea quae notiora sunt his qui adsunt quam nobis qui meditati ad dicendum paratique venimus; in quibus non dubito quinquin pr: quid in SD al. offensionem neglegentiae vitare atque effugere non possim. Multi enim ita dicent, „De illo nihil dixit in quo ego interfui; illam iniuriam non attigit quae mihi autaut om. LK quae amico meo facta est, quibus ego inin om. G1K rebus interfui.“ Hisiis SD omnibus qui istius iniurias norunt, hoc est populo Romano universo, me vehementer excusatum volo non neglegentia mea fore ut multa praeteream, sed quod alia testibus integra reservari velim, multa autem propter rationem brevitatisbrev. rat. G1 ac temporis praetermittenda existimem. Fatebor etiam illud invitus, me prorsus, cum iste punctum temporis nullum vacuum peccato praeterire passus sit, omnia quae ab isto commissa sint non potuisse cognoscere. Quapropter ita me de praeturae criminibus auditote ut exex p Asc. Prisc. δ: om. SDΨ utroque genere, et iuris dicendidicendi SDp Prisc.: dicundi δ et sartorum tectorum exigendorum, ea postuletis quae maxime digna sint eo reo cui parvumaut Prisc. ac mediocre obici nihil oporteatnihil oporteat DpZS2: nihilo poterat S1 (i, §75). 104Nam ut praetor factus est, qui auspicato a Chelidone surrexisset, sortem nactus est urbanae provinciae magis ex sua Chelidonisque quam ex populi Romani voluntate. Qui principio qualis in edicto constituendo fuerit cognoscite.