8 Cic. Phil. 8, 23–26

23Pro di immortales! ubi est ille mos virtusque maiorum? C. Popilius apud maiores nostros cum ad Antiochum regem legatus missus esset et verbis senatus denuntiassetdenuntiasset s: nuntiasset Vbnt ut ab AlexandreaAlexandrea Vb: Alexandria nst discederet quam obsidebat, cum tempus ille differret, virgula stantemvirgula stantem Vs: virgulas (-a b) tandem bnt circumscripsit dixitque se renuntiaturumse non ante renunt. D senatui, nisi prius sibi respondisset quid facturus esset quam ex illa circumscriptione exissetexisset V: excessit bn1t: excessisset n2s. Praeclare: senatus enim faciem secum attulerat auctoritatemque rei publicaerei p.] populi Romani Lambinus (peiore numero). Cuicui V: cui is b: civis nst qui non paret, non ab eo mandata accipienda sunt, sed ipse est potiuspotius V: totus D repudiandus. 24An ego ab eo mandata acciperem qui senatus mandata contemneret? aut ei cum senatu quicquam commune iudicarem qui imperatorem populi Romani senatu prohibente obsideret? At quae mandata! qua adrogantia, quo stupore, quo spiritu! Cur autem ea legatis nostris dabat, cum ad nos Cotylam mitteret, ornamentum atque arcem amicorum suorum, hominem aedilicium? si vero tum fuit aedilis cum eum iussu Antoni in convivio servi publici lorisservi publici loris V: servitores D ceciderunt. 25At quam modesta mandata! Ferreiferrei V: ferreti t: ferret. ii. ns: ferr hii b sumus, patres conscripti, qui quicquam huic negemus. „Utramque provinciam“ inquit „remitto: exercitum depono: privatus esse non recuso.“ Haec sunt enim verba. Redire ad se videtur. „Omnia obliviscor, in gratiam redeo.“ Sed quid adiungit? „si legionibus meis sexsex V: et (om. n2) D, si equitibus, si cohorti praetoriae praediapraedia scripsi: praedam codd.: praemia Erncsti agrumque dederitis.“ Eisiis Vn: his cett. etiam praemia postulat quibus ut ignoscatur si postulet, impudentissimus iudicetur. Addit praeterea utut om. D, quos ipse cum Dolabella dederit agros, teneant ei quibus dati sintsint Vb: sunt nst. 26Hic est Campanus ager et Leontinus, quae duo maiores nostri annonae perfugia ducebant.