7 Cic. Phil. 8, 20–22

20Venio adad V: nunc ad D reliquos consularis, quorum nemo est – iure hoc meo dico – quin mecum habeat aliquam coniunctionem gratiae, alii maximam, alii mediocrem, nemo nullam. Quam hesternus dies nobis, consularibus dico, turpis inluxit! Iterum legatos? Quasi illequasi ille scripsi: qui si ille Vt: quid ille ns: quod si ille b: quid? ut ille coni. Halm faceret indutias? Ante osos b: hos V: eos t: c~s~ ns oculosque legatorum tormentis Mutinam verberavit; opus ostendebat munitionemque legatis; ne punctum quidem temporis, cum legati adessent, oppugnatio respiravit. Ad hunc legatos? cur? an ut eorum reditu vehementius pertimescatis? 21Equidem cum anteantea cum (om. cum n) D legatos decerni non censuissem, hoc me tamen consolabar, cumcum Lambinus: quod cum codd. illi ab Antonio contempti et reiecti revertissent renuntiavissentquerenuntiavissent V: dixissent bns om. t senatui non modo illum dede V: e D Gallia non discessisse, utiut D censuissemus, sed ne a Mutina quidem recessisse, potestatem sibi D. Bruti conveniendi non fuisse, fore utforet ut Halm omnes inflammati odio, excitati dolore, armis, equis, virisviribus D D. Bruto subveniremus. Nos etiam languidiores postea facti sumusfacti sumus postea D quam M. AntoniM. om. D non solum audaciam et scelus sed etiam insolentiam superbiamque perspeximus. 22Utinam L. Caesar valeret, Ser. Sulpicius viveret: multo melius haec causa ageretur a tribus quam nunc agitur ab uno. Dolenter hoc dicam potius quam contumeliose. Deserti, deserti, inquamdeserti, inquam om. D, sumus, patres conscripti, a principibus. Sed – saepe iam dixi – omnes in tanto periculo qui recte et fortiter sentient erunt consulares. Animum nobis adferre legati debuerunt: timorem attulerunt – quamquam mihi quidem nullumnullum] umquam timorem add. D – quamvis de illo ad quem missi sunt bene existiment: a quo etiam mandata acceperunt.