49 Cic. Cluent. 136–138

136At enim senatus universus iudicavit illud corruptum esse iudicium. Quo modo? Suscepit causam. An potuit rem delatam eius modi repudiare? cum tribunus plebis, populi concitator, rempopuli concitator rem scripsi: populi concitatorem Σ: populo concitato rem cett. paene ad manus revocasset, cum vir optimus et homo innocentissimus pecunia circumventus dicereturdiceretur Σa: esse diceretur Mμ, cum invidia flagraret ordo senatorius, potuit nihil decerni, potuit illa concitatio multitudinis sine summo periculo rei publicae repudiari? At quid est decretum? Quam iuste, quam sapienter, quam diligenter! Si qui sunt quorum opera factum sit ut iudicium publicum corrumperetur. Utrum videtur id senatusid senatus Σa: senatus id Mμ factum iudicare an, si factum sit, moleste graviterque ferre? Si ipse A. Cluentius sententiam de iudiciis rogaretur, aliam non diceret atque ei dixerunt quorum sententiis Cluentium condemnatum esse dicitis. 137Sed quaero a vobis num istam legem ex isto senatus consulto L. Lucullus consul, homo sapientissimus, tulerit, num anno post M. Lucullus et C. Cassius, in quos tum consules designatos idem illud senatus decreveratdecreverat Σa: decreverit Mμ. Non tulerunt; et quod tu Habiti pecunia factum esse arguis neque id ulla tenuissima suspicione confirmas, factum est primum illorum aequitate et sapientia consulum, ut, quod senatus decreverat ad illud invidiae praesens incendium restinguendum, id posteaut quod … id postea Peterson: ut id quod … id postea Mμa: fort. ut id quod … ii postea referendumreferendum αa: perferendum Mμ: ferendum Manutius ad populum non arbitrarentur. Ipse deinde populus Romanus qui L. QuinctiQuinctii Σa: Quinctii, tribuni plebis Mμ fictis querimoniis anteaante Σs concitatus rem illam et rogationem flagitarat, idem C. Iuni fili, pueri parvoli, lacrimis commotus maximo clamore et concursu totam quaestionem illam et legemquaest. illam et legem Σa: illam legem et quaest. Mμ repudiavit. 138Ex quo intellegi potuit, id quod saepe dictum est, ut mare quod sua naturanatura sua Σa, contra Rufinian. (Rhet, M. p. 44) tranquillum sit ventorum vi agitari atque turbari, sicsic Σa, Rufinian.: sic et Mμ populum Romanum sua sponte esse placatum, hominum seditiosorum vocibus ut violentissimis tempestatibus concitari.