42 Cic. Cluent. 117–120

117Sequitur id quod illi iudicium appellant, maiores autem nostri numquam neque iudicium nominarunt neque proinde ut rem iudicatam observarunt, animadversio atque auctoritas censoriaanimadversio atque auctoritas censoria Manutius: animadversionem atque auctoritatem censoriam Mμa. Qua de re ante quam dicere incipio, perpauca mihi de meo officio verba faciendafaciunda a sunt, ut a me cum huiusce periculi tumpericuli tum] periculo a ceterorum quoque officiorum et amicitiarum ratio conservata esse videatur. Nam mihi cum viris fortibus qui censores proxime fuerunt ambobus est amicitia; cum altero vero, sicutisicuti Σa: sicuti et Mμ plerique vestrumvestri a sciunt, magnus usus et summa utriusque officiisofficiis Manutius: officii Mμa constituta necessitudonecessitudo Mμ: consuetudo αa: censuit B estest om. a. 118Qua re quicquid de subscriptionibus eorum mihi dicendum erit, eo dicam animo ut omnem orationemorationem Angelius: rationem Mμa meam non de illorum facto sed de ratione censoria habitam existimari velim; a Lentulo autem, familiari meo, qui a me pro eximia sua virtute summisque honoribus quos a populo Romano adeptus est honoris causa nominatur, facile hoc, iudices, impetrabo ut, quam ipse adhibere consuevit in amicorum periculis cumcum Σa: om. Mμ fidem et diligentiam tumtum] eam Σ vim animi libertatemque dicendi, exex Σa: in Mμ hac mihi concedat ut tantum mihi sumam quantum sine huius periculo praeterire non possimpossim Σa: possum Mμ. A me tamen, ut aequum est, omnia caute pedetemptimque dicentur ut neque fides huiushuius Mμ: eius Σa defensionis relicta neque cuiusquam aut dignitas laesa aut amicitia violata esse videatur. 119Video igitur, iudices, animadvertisse censores in iudices quosdam illius consili Iuniani, cum istam ipsam causam subscriberent. Hic illud primumillud primum Σa: primum illud Mμ commune proponam, numquam animadversionibus censoriis hanc civitatem ita contentam ut rebus iudicatis fuisse. Neque in re nota consumam tempus; exempli causaexempli causa ψ2a (? Σ) ponam illud unumunum illud s, C. Getam, cum a L. Metello et Cn. Domitio censoribus ex senatu eiectus esset, censorem esse ipsum posteaesse ipsum postea Σa: ipsum postea esse Mμ factum et, cuius mores erant a censoribuserant a censoribus Σa: a censoribus erant Mμ reprehensi, hunc postea et populi Romani et eorum qui in ipsum animadverterant moribus praefuisse. Quod si illud iudicium putaretur, ut ceteri turpi iudicio damnati in perpetuum omni honore ac dignitate privantur, sic hominibus ignominia notatis neque ad honorem aditus neque in curiam reditus esset. 120Nunc si quem Cn. Lentuli aut L. Gelli libertuslibertum Σs1 furti condemnarit, is omnibus ornamentis amissis numquam ullam honestatis suae partem reciperabit; quos autem ipseipse ille Σ L. Gellius et Cn. Lentulus, duo censores, clarissimi viri sapientissimique homines, furti et captarum pecuniarum nomine notaverunt, eiei om. μ non modo in senatum redierunt sed etiam illarumillarum om. Mς ipsarum rerum iudiciis absoluti sunt.