31 Cic. Cluent. 83–86

83At enim Staienus non fuit ab Oppianico sed a Cluentio ad iudicium corrumpendum constitutus. Cur eumeum Σb2ψa: enim Mb1ς, cum in consilium iretur, Cluentius et Cannutius abesse patiebantur? cur, cumcur cum Σb2ψa: cum Mb1s in consilium mittebant, Staienum iudicem cuicui Mμ: cui quod αs: quod t: qui Classen pecuniam dederant non requirebantrequirebant (-bantur M) Mμ: quaerebant αs? Oppianicus querebatur, Quinctius flagitabat; sine Staieno ne in consilium iretur tribunicia potestate effectumeffectum Σβ2ψ11a: perfectum Mμ: confectum ψ2 est. At condemnavitcondemnavit αa: damnavit Mμ. Hanc enim condemnationem dederat obsidem Bulbo et ceteris ut destitutus ab Oppianico videretur. Qua re si istinc causa corrumpendi iudici, siiudicii si b2a: iudicii Mμ istinc pecunia, istinc Staienus, istinc denique omnis fraus et audacia est, hinc pudor, honesta vitavita Σa: vita et Mμ, nulla suspicio pecuniae, nulla corrumpendi iudici causa, patiminipatiamini t veritate patefacta atque omni errore sublato eo transire illius turpitudinis infamiam ubi cetera maleficia consistuntconsistunt αa: consistant Mμ, ab eo invidiam discedere aliquando ad quem numquam accessisse culpam videtis. 84At enim pecuniam Staieno dedit Oppianicus non ad corrumpendum iudicium sed ad conciliationemconciliationis (reconc. ψ2) gratiam αa gratiae. Tene hoc, Atti, dicere, tali prudentia, etiam usu atque exercitatione praeditum! Sapientissimum esse dicunt eum cui quod opus sit ipsi veniat in mentem; proxime accedere illum qui alterius bene inventis obtemperet. In stultitia contra est. Minus enim stultus est is cui nihil in mentem venit quam ille qui quod stulte alteri venit in mentem comprobat. ItaIta scripsi: istam codd.: conciliationem gratiae add. Mμ: conciliationis (reconc. ψ2) gratiam add. αa: ego delevi Staienus tum recenti re, cum faucibus premeretur – sive ultrosive ultro scripsi: iutro hab. Σ ante dedit: om. Mμa excogitavit sive, ut homines tum loquebantur, a P. Cethego admonitus estest Kayser: om. Mμa – istam dedit conciliationisconciliationis gratiae Manutius et gratiae fabulamistam … fabulam om. a: del. Baiter (cf. Zielinski p. 200). 85Nam fuisse hunc tumtum Σa: om. Mμ hominum sermonem recordari potestis, Cethegum, quod hominem odisset et quod eius improbitatem versari in re publica nollet et quod videret eum qui se ab reo pecuniam, cum iudex esset, clam atque extra ordinem accepisse confessus esset, salvum esse non posse, minus ei fidele consilium dedisse. In hoc si improbus Cethegus fuitfuisset αa, videtur mihi adversarium removere voluisse; sin erat eius modi causa ut Staienus nummos se accepisse negare non posset, nihil autem erat periculosius nec turpius quam ad quam rem accepisset confiteri, non est consilium Cethegi reprendendum. 86Verum alia causa tum Staieni fuitfuit om. Σa, alia nunc, Atti, tua est. Ille cum re premeretur, quodcumque diceret, honestius diceret quam si quod erat factum fateretur; te vero illud idem quod tum explosum et eiectum est nunc rettulisseretulisse (rei tul- M) Mb1ς: re intulisse ψ: detulisse b2a demiror. Qui enim poterat tum in gratiam redire cum Oppianico Cluentius, qui cum matre? Haerebatmatre habebat simultates αa in tabulis publicis reus et accusator; condemnati erant Fabricii; nec elabi alio accusatore poterat Albius nec sine ignominia calumniae relinquere accusationem CluentiusCluentius poterat b2σψ2a vero scripsi: ut Mμ: iis b2ψa: is Baiter.